A Chris Claremont abondoulle cun capítulo, 24 páxinas, para meterlle sete anos no corpo a Illyana Rasputin. Foi no Uncanny X-Men 160, número no que a Patrulla X se enfrontaba ao diaño Belasco e no que uns segundos de tránsito interdimensional levaron a irmá pequena de Coloso dos 6 aos 13 anos, o suficiente para facer dela un personaxe aproveitable en termos narrativos. Que ninguén fale de Deus ex machina, no cómic de superheroes as cousas fanse así. Claremont escribiría posteriormente unha serie limitada de catro números, Storm and Illyana: Magik, na que se relataba o acontecido neses segundos/anos que Illyana permaneceu no Limbo, a dimensión habitada por Belasco e a súa caterva. Despois incorporaría o personaxe aos Novos Mutantes, o que explica que Panini decidira incluír a devandita miniserie no tomo Los Nuevos Mutantes: La niña oscura (2013), que recolle ademais os derradeiros capítulos que quedaban sen reeditar antes da etapa de Sienkiewicz (tamén reeditada). Aínda que igual de necesario para a correcta comprensión do relato, fica fóra deste volume o mencionado Uncanny X-Men 160, probablemente por non encarecer o produto.
Gardaba un recordo grato da serie limitada de Magik, recordo moi mediatizado pola distancia (lino a mediados dos 80 na extinta Colección Extra Superhéroes de Fórum, un produto editorial, por certo, claramente adiantado ao seu tempo) e, sobre todo, pola actitude apaixonada que caracterizaba a miña aproximación ao universo mutante naqueles anos. Hoxe atopo nestes catro números un relato irregular e falto de ritmo, no que Claremont impón unha pomposa voz narrativa e no que as tintas de Tom Palmer chegan a ser tan preponderantes que conseguen uniformizar o traballo dos tres debuxantes implicados, John Buscema, Ron Frenz e Sal Buscema. A estratexia de Claremont para facer de Illyana un personaxe atractivo non só pasaba por facela medrar, senón tamén por dotala dun lado sombrío, recurso que o propio escritor explotara con éxito con personaxes coma Lobezno ou Fénix Escura. Mais non contento con adornala cun perfil demoníaco, Claremont fai que asasine a dous membros da Patrulla X (en versión alternativa, iso si), nuns lances dunha violencia rechamante, especialmente para os canons da época. O certo é que, na súa nova definición, o personaxe gañaría en potencialidade, malia o cal é probable que nin o propio Claremont nin ningún dos autores que o escribiron posteriormente foran quen de tirarlle todo o partido posible.
O tomo complétase cos números 14 a 17 da cabeceira dos Novos Mutantes, nos que, nunha xogada cargada de lóxica, Claremont traslada a idea do equipo xuvenil á escola rival, a Academia Massachusetts que dirixe Emma Frost e que depende do Club Hellfire. Malia que os Infernais estaban chamados a ser os adversarios por excelencia dos Novos Mutantes, esta primeira aparición non pasa de discreta, e non só por cinguirse ao previsible esquema de presentación-contenda, senón tamén e especialmente porque Claremont non estivo moi inspirado no deseño dos personaxes, como proba o feito de que, a excepción dun par deles, todos tiveron un escaso percorrido posterior. A mesma atonía atopamos no apartado gráfico, cun Sal Buscema amolecido polas tintas de Tom Mandrake. Como xa sinalamos, a chegada de Bill Sienkiewicz sería un revulsivo tan potente coma breve. Tras a súa marcha, a cabeceira iría perdendo azos ata caer de novo na mediocridade. Reeditará Panini tamén a lánguida etapa post-Sienkiewicz?
Entradas relacionadas
Los Nuevos Mutantes: Tercera Génesis
Los Nuevos Mutantes: Nueva Roma
Los Nuevos Mutantes: Hijos de las sombras
Los Nuevos Mutantes: El origen de Legión
Ningún comentario:
Publicar un comentario