Sabemos que os cómics que Alan Moore creou para a súa liña ABC pretendían ser unha caste de competencia refinada ao tebeo comercial norteamericano. Por iso, malia tratarse dunha iniciativa “de autor”, tampouco debe sorprender que, chegado certo momento e na mellor tradición do cómic de masas, Moore confiase a outros autores a continuación dunha cabeceira coma Tom Strong, que a partir do número número 23 pasou a ser escrita e debuxada por diferentes equipos artísticos. Malia a súa diversidade, todos eles interpretaron o seu paso polo título coma unha continuación do labor previo de Moore, asumindo todos os sinais de identidade da serie e sen aspirar a alterar o status quo da mesma.
O quinto tomo da serie (Norma, 2008) contén os números 26 a 30 da cabeceira e neles atopamos a visión do personaxe de catro escritores e outros tantos debuxantes. A proposta do guionista Mark Schultz mestura ciencia e fantasía ao servizo dunha mensaxe ecoloxista, nun exemplo paradigmático de fidelidade aos conceptos de Moore. Perfectamente secundado polo infalible Pascual Ferry nos lapis, o seu capítulo ben podería ter sido asinado polo autor de Watchmen. Non tan atinado aínda que tamén coherente coa concepción orixinal do personaxe, é o seguinte relato, escrito por Steve Aylett e debuxado por Shawn McManus, que recunca nas viaxes interdimensionais que xa introducira Moore para ofrecer visións alternativas (e, para máis señas, cartoonizadas) dos personaxes do título. Pola súa banda, Brian K. Vaughan e Peter Snejberg desenvolven no número 27 unha narración que adopta o punto de vista de Pneuman, o robot axudante de Strong, e no que se propoñen os dilemas habituais dos relatos protagonizados por personaxes robóticos (o Eu, Pneuman que atopamos na cuberta do número resulta abondo elocuente), acompañando unha trama de ironía (unha antagonista chamada Mirada Crítica que libera a personaxes de cadros) xenuinamente mooreana. Sen ser un relato redondo, acerta na súa melancólica humanización do personaxe de Pneuman. O tomo péchase cunha historia en dúas partes a cargo de Ed Brubaker e Duncan Fegredo, na que o protagonista debe enfrontarse a unha versión de si mesmo exenta de atributos heroicos, e que, coma os capítulos precedentes, carece de pretensións, alcanzando os seus mellores momentos cando Brubaker exacerba a súa mirada irónica: “El cielo era siempre gris, los políticos siempre mentían, la gente vivía presa de la soledad. La aventura y el sentido de la maravilla no existían (…). Me di cuenta de que un lugar así no podía existir excepto en la mente de un loco”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario