Ademais do predecesor de John Byrne no título, Dave Cockrum fora o primeiro debuxante de Uncanny X-Men, o creador gráfico de moitos dos novos personaxes e o seu entendemento co guionista Chris Claremont durante a súa estadía no título fora bo, polo que traelo de volta cando Byrne deixou a cabeceira foi una decisión cargada de lóxica. Tamén foi unha decisión conservadora. Con todas as súas virtudes, o seu grafismo resultaba xa clásico naqueles anos, máis aínda en comparación coa modernidade dun Byrne que estaba a producir as mellores páxinas da súa carreira. O terceiro tomo de Marvel Gold: La imposible Patrulla X (Panini, 2012) recolle integramente esta segunda estadía de Cockrum na cabeceira mutante, ademais de capítulos soltos doutros títulos relacionados coa serie.
O volume ábrese cun capítulo debuxado por Brent Anderson no que Cíclope se enfronta a D’spayre, ao que segue unha decepcionante aventura en tres números, xa con Cockrum como debuxante, na que os antagonistas dos mutantes serán a Arcade e o Doutor Morte. Maior interese teñen os capítulos seguintes nos que Claremont recupera ao principal adversario da Patrulla X, Magneto, xa que neles comeza o proceso de transformación que faría do Amo do Magnetismo un dos viláns (ou non) máis complexos e interesantes da Marvel dos 80 e posterior. Se dende a súa orixe ata ese intre Magneto non pasara de ser un tirano plano e previsible, na saga que abrangue os números 148 a 150 da cabeceira Claremont aporta uns primeiros matices á súa figura, ofrecendo datos do seu pasado e facéndoo dubidar das súas propias conviccións, comezando unha produtiva remodelación do personaxe da que tiraría partido máis adiante.
Non sería Cockrum, senón de novo Brent Anderson, quen debuxaría o intranscendente Anual #5 da cabeceira, cos 4F e Arkón coma convidados, e os Badoon coma adversarios. Tamén descansaría durante un par de meses na serie regular, coincidindo coa reaparición da Raíña Branca e o resto do Club Hellfire. Mais regresaría no número 153 da cabeceira debuxando “o conto de fadas de Kitty”, un capítulo autoconclusivo no que a máis nova do equipo mutante facía dos seus compañeiros de equipo os protagonistas dun relato de aventura e fantasía. Escrita por Claremont a suxestión do propio Cockrum, a inocencia e desenfado desta historia contrasta co ton cada vez máis sombrío que caracterizara a cabeceira meses atrás. Os capítulos que pechan o tomo, do 154 ao 158, envolven a Patrulla nunha aventura espacial na que o debuxante se reencontrará con outros personaxes deseñados por el, os Saqueadores Estelares. Nela, mutantes e Saqueadores enfrontaranse aos Shi’ar e tamén ao Niño, unha nova raza extraterrestre que fai aquí a súa primeira aparición e que dará lugar a unha magnífica saga espacial que concluirá no tomo seguinte.
En conxunto, a segunda estadía de Cockrum no principal título mutante marca unha certa baixada da tensión dramática, que fora en ascenso durante a etapa de Byrne. Coa liña argumental central algo máis dispersa e tras algunhas historias de transición, o relato comeza a tomar forza de novo no tramo final, nos capítulos que serven de prólogo á Saga do Niño que leremos no seguinte volume.
Mais como diciamos, o presente tomo recolle tamén unha serie de historias alleas a Uncanny X Men aínda que relacionadas coa franquicia mutante. Atopamos en primeiro lugar os números 37 e 38 da cabeceira de Spiderwoman, no que a Muller Araña se enfronta a Juggernaut, Black Tom Cassidy e Syrin. Xustifica a inclusión dos mesmos non só a presenza da Patrulla X, que colabora coa superheroína seguindo o clásico esquema confrontación-cooperación dos crossovers, senón tamén o feito de ser Claremont daquela o guionista dunha cabeceira que esmorecería axiña. A tendencia do escritor a darlle un tratamento conxunto aos distintos títulos que escribía levaríao a introducir a Spiderwoman como secundaria no capítulo 148 de Uncanny. Algo moi semellante faría con Ms Marvel, personaxe cuxa serie estaba tamén a escribir e que, tras o seu peche, acubillou no título mutante coma secundaria. Antes escribiu o Anual #10 dos Vingadores, incluído tamén no tomo, un relato esencial na complicada cronoloxía da heroína e tamén punto de partida clave para Pícara, personaxe que fai a súa primeira aparición coma membro da Irmandade de Mística e que remataría por ser unha figura central na franquicia mutante. A historia vese claramente potenciada polo trazo poderoso de Michael Golden, un debuxante que leva anos fóra da industria e que asinaba entón un dos seus mellores traballos. Golden ilustra tamén dous dos catro capítulos da miniserie coa que arrincaría Marvel Fanfare, unha aventura na que a Patrulla X e Spiderman viaxaban á Terra Salvaxe para atoparse con Ka-Zar, Sauron e demais ilustres habitantes da mesma. Sen grandes achados, o interese está de novo no grafismo de Golden e do encargado de debuxar o derradeiro capítulo, Paul Smith, outro magnífico artista que ofrecería aquí a súa primeira versión dos Homes X antes de substituír a Cockrum coma debuxante habitual da cabeceira mutante. Pecha o tomo unha intranscendente aventura do Home de Xeo extraída do número de Bizarre Adventures debuxada por un George Perez case irrecoñecible.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario