luns, xaneiro 16, 2012

Sofía e o negro



O equilibrio con que
Judith Vanistendael combina un argumento de corte social con elementos biográficos constitúe, ao meu entender, un dos maiores méritos de Sofía e o negro (Norma, 2010). A autora sería así quen de conferirlle un acento persoal a un traballo que participa de dúas das correntes máis exitosas da BD contemporánea. Algo semellante podería dicirse do seu estilo gráfico, no que poden atoparse semellanzas co de autores tan preponderantes da historieta europea actual como Joann Sfar ou Christophe Blain, pero que conserva a suficiente personalidade coma para non considerarse unha simple imitación. Coido ademais que a obra mellora na súa segunda parte, cando se racha a linealidade do discurso e se adopta unha ollada retrospectiva que enche os baleiros narrativos da primeira, algúns deles case imperceptibles, simples elipses. Dito iso, atopo tamén aspectos máis discutibles, fundamentalmente un tratamento da cuestión migratoria superficial e amable, detrás do cal se intúe unha certa intención de agradar e non ferir. Deliberadamente ou non, estamos perante a obra idónea para ser mencionada nun suplemento dominical seguida de catro tópicos.

2 comentarios:

AnnaRaven dixo...

Ten moi boa pinta, aínda que o cansanzo mental desta mañá fixera que tivera que ler de segundas a reseña para collerle o fío.

Ollo de Vidro dixo...

Espesura a do redactor, seguro ;)