Unha confesión de lector e fan dos X-Men: nunca aturei a Lobezno. Nos 80, a medida que se incrementaba a súa popularidade, medraba tamén a miña incomprensión e certa teima cara un personaxe que sempre me pareceu plano, antipático e previsible, o espello no que se miraría un lector adolescente ávido de autoconfianza e probablemente tamén de autoafirmación viril. O establecemento definitivo da súa personalidade na etapa de Claremont e Byrne deixouno atrapado nun esterotipo, o do tipo duro que nunca se trabuca, co conseguinte descarte doutros rexistros que ofrecían moitas máis posibilidades. Lobezno é infalible ata o tedio. Nunca puiden con el, tampouco con Harry o Sucio, Chuck Norris, ou o Punisher. Nunca puiden cos tipos duros.
É por iso que só podo interpretar o tratamento que Joss Whedon lle dispensa neste Astonishing X-Men: Esgazada (Panini, 2010) como resultado dunha visión do personaxe coincidente coa miña. Xa dicía, verbo de entregas anteriores, que Whedon mantiña ao superheroe canadense nun discretísimo segundo plano e mesmo se podía intuir nalgún detalle unha certa antipatía cara el. O perpetrado neste terceiro arco argumental é pouco menos que unha vinganza, unha rexouba que ten moito de resarcimento por décadas de infalibilidade. E tamén é, en certa medida, un tratamento novidoso e por tanto interesante.
Poucas obxeccións poden facérselle á caracterización dos personaxes por parte de Whedon. Ao contrario, o creador de Buffy centra boa parte do interese da trama na personalidade dos membros do grupo, xustificando a súa definición en acontecementos pasados de épocas dispares. Este recurso á continuidade resulta case provocador nun contexto como o actual, no que a historia acumulada dos superhéroes é percibida coma un lastre ou mesmo un tabú para moitos guionistas. O esforzo de Whedon por expoñer as súas fontes é un exemplo de humildade e respecto cara os seus predecesores, ademáis dunha demostración de que a continuidade pode ser un recurso moi rendible se se sabe facer un bo uso dela. Polo demáis, o creador de Buffy outorga un singular protagonismo a Kitty Pryde, personaxe polo que sempre deveceu e ao que lle tira partido como poucos escritores foron quen de facelo. Todo indica que a Whedon, como a tantos outros escritores nos que as grandes compañías depositan as súas esperanzas, lle deron unha ampla liberdade. A novidade está en que el a usou para atarse ao espíritu e a letra das mellores etapas da franquicia.
Entradas relacionadas
Astonishing X-Men: O don
Astonishing X-Men: Perigoso
É por iso que só podo interpretar o tratamento que Joss Whedon lle dispensa neste Astonishing X-Men: Esgazada (Panini, 2010) como resultado dunha visión do personaxe coincidente coa miña. Xa dicía, verbo de entregas anteriores, que Whedon mantiña ao superheroe canadense nun discretísimo segundo plano e mesmo se podía intuir nalgún detalle unha certa antipatía cara el. O perpetrado neste terceiro arco argumental é pouco menos que unha vinganza, unha rexouba que ten moito de resarcimento por décadas de infalibilidade. E tamén é, en certa medida, un tratamento novidoso e por tanto interesante.
Poucas obxeccións poden facérselle á caracterización dos personaxes por parte de Whedon. Ao contrario, o creador de Buffy centra boa parte do interese da trama na personalidade dos membros do grupo, xustificando a súa definición en acontecementos pasados de épocas dispares. Este recurso á continuidade resulta case provocador nun contexto como o actual, no que a historia acumulada dos superhéroes é percibida coma un lastre ou mesmo un tabú para moitos guionistas. O esforzo de Whedon por expoñer as súas fontes é un exemplo de humildade e respecto cara os seus predecesores, ademáis dunha demostración de que a continuidade pode ser un recurso moi rendible se se sabe facer un bo uso dela. Polo demáis, o creador de Buffy outorga un singular protagonismo a Kitty Pryde, personaxe polo que sempre deveceu e ao que lle tira partido como poucos escritores foron quen de facelo. Todo indica que a Whedon, como a tantos outros escritores nos que as grandes compañías depositan as súas esperanzas, lle deron unha ampla liberdade. A novidade está en que el a usou para atarse ao espíritu e a letra das mellores etapas da franquicia.
Entradas relacionadas
Astonishing X-Men: O don
Astonishing X-Men: Perigoso
Ningún comentario:
Publicar un comentario