Volta ás orixes de Dupuy e Berberian neste sétimo volume (oitavo, se contamos A teoría dos solteiros que publicou Bang no seu día) de historias do Señor Jean titulado Un certo equilibrio (Norma, 2009). Abandónase o formato de historia única e adóptase unha estrutura máis lixeira, semellante á dos primeiros tomos do personaxe, con gags dunha soa páxina anque todos eles en torno a apenas un par de eixos temáticos. O cambio é, xa que logo, máis aparente que real, xa que as historias unitarias da serie eran tamén, con poucas excepcións, un catálogo lixeiramente estruturado de anécdotas sobre uns mesmos temas.
As historias deste volume xiran arredor da autocompasión de Félix, o desastroso amigo de Jean, e da desesperada busca de parella dun novo personaxe feminino. Incídese nalgúns sinais de identidade da cabeceira, coma a evolución dos personaxes (a madurez de Jean e a súa parella Cathy, en contraste coa inmadurez de Félix), ou a aproximación desenfadada a distintas situacións cotiás. Nada novo, xa que logo, senón o coñecido dominio dos autores franceses dun sentido do humor branco pero penetrante, que apela á familiaridade do lector respecto ás situacións retratadas.
É probable que a maior novidade deste tomo sexa a menos evidente. O debuxo do Señor Jean, esa perfecta amalgama incomprensiblemente executada a catro mans e sen un reparto de tarefas coñecido, ten evolucionado de xeito apenas perceptible dende que a cabeceira botou a andar a principios dos 90. Onde había un trazo fino e perfectamente acabado, fondos detallados e colorismo naif atopamos agora unha liña máis intuitiva e solta, unha deseño de páxina aberto, con fondos apenas suxeridos e unha coloración cuxa función esencial é a de integrar as planchas e dar unha imaxe de conxunto. Pérdese, se cadra, un certo preciosismo, pero o resultado é máis complexo e demostra un dominio cada vez maior por parte de Dupuy e Berberian da súa faceta de ilustradores.
Entradas relacionadas - Señor Jean
Ningún comentario:
Publicar un comentario