mércores, xuño 11, 2008

O testemuño



Definir a Etienne Davodeau coma un autor político pode ser un reduccionismo, pero non deixa de ter a súa dose de verdade. A compoñente política aparece claramente nas súas obras máis senlleiras (A mala xente, Morreu un home) pero de feito está presente dun xeito máis ou menos evidente en toda a súa producción. O testemuño (Ponent Mon, 2008) non supón unha excepción. Plantexada coma unha mestura de road movie, buddy movie e relato de acción, esta narración, que data de 1996, incorpora o debate ideolóxico característico do autor, trascendendo as fronteiras tradicionais do xénero no que se inscribe o relato.

A narración funciona mellor unha vez que os personaxes están xa definidos. Ata ese punto, a historia flúe dun xeito un tanto abrupto, con episodios que se resolven cunha inxenuidade impropia do autor. Superados eses primeiros momentos, Davodeau constrúe un trío protagonista atípico, cuxas relacións recíprocas se basean non tanto na compoñente sentimental, como adoita ser habitual, canto no intento de establecer entre si unha estructura famliar. Entre Vincent, Abel e Rose non se forma un triángulo amoroso, senón que se escenifica a adopción do primeiro polos outros dous. Á figura xenuinamente paternal de Abel engádese unha Rose non totalmente desprovista de sexualidade, pero si cun comportamento indiscutiblemente maternal, e entre ambos tentan encarreirar o futuro dun Vincent infantilmente desvalido. Davodeau decide concluir a historia cun final interesante non só dende o punto de vista da acción, senón tamén no tocante á reestructuración da relación entre os protagonistas. Rose teima en amosarse maternalmente protectora ainda cando se removeron os obstáculos que impedían a progresión sexual da súa relación con Vincent, de xeito o seu vínculo asume connotacións edípicas. Nese intre, Davodeau interrumpe o relato e confía ó lector a conclusión do mesmo.

Polo demáis, a idea de perda centra un relato aderezado con pingas de reflexión política. Para Vincent hai unha perda amorosa; para Abel unha perda familiar; Rose parece gañar un vínculo sentimental de natureza indefinida, pero non está claro que o vaia conservar unha vez que o relato finaliza. Davodeau ten ainda espazo para reflexionar sobre o comunismo, sobre a escrita da historia polos vencedores, sobre as actitudes individuais que fan agromar o fascismo, sobre a conciencia ideolóxica coma refuxio para quen carece doutras anclaxes vitais… A riqueza de contido do texto resulta desafiante nunha época na que predomina a retórica do entretemento e na que o discurso ideolóxico xera, cando menos, desconfianza. Davodeau confírmase coma un dos autores contemporáneos máis interesantes.

Entradas relacionadas
Morreu un home

Ningún comentario: