mércores, agosto 08, 2007

Morreu un home



Kris e Étienne Davodeau relatan en Morreu un home a historia de René Vautier, documentalista francés que en 1950 deixou efémera constancia das reivindicacións obreiras en Brest. A súa historia é a dun mundo que non só non existe xa, senón que parece máis lonxano do que realmente está, e apela cunha franqueza que se estila pouco hoxe ó compromiso social do ser humano en todas as súas facetas.

Así, a exhibición da solidariedade obreira ou da forte, anque ás veces puramente intuitiva, ideoloxización dos traballadores faise estraña nunha época como a actual, na que os idearios políticos optan por diluir os seus contidos e a conciencia de clase dura, en palabras de Vicente Verdú e no mellor dos casos, o que dura a manifestación. A reivindicación da capacidade do cinema para ser vehículo de ideas, da forza da imaxe, da súa inmediatez e o seu alcance contrasta co estado actual do medio, no que a ficción audiovisual destila conservadurismo creativo e mesmo os documentais optan pola estética do video-clip, a distancia irónica ou por fórmulas proprias da telerrealidade. A intromisión da poesía no discurso social contemplaríase hoxe con desconfianza cando non con displicencia.

Nese senso, Morreu un home é unha obra tan directa que pode parecer tosca. Mesmo a súa factura narrativa e gráfica incide nesta idea: linealidade, austeridade formal, ausencia total de efectismo, composicións de páxina tan clásicas que lembran á liña clara… A forza do álbum reside, paradóxicamente, no recurso a contidos e formas que se dan xa por liquidados e que, postos ó servizo dunha historia humana e real, demostran seren ainda hoxe merecedores atención.

Pode obxectárselle á obra que o seu idealismo se achega á inxenuidade ou o risco de que, dado o seu distanciamento coa realidade contemporánea, só poida ser interpretada como testemuño dunha época lonxana e superada. Sen embargo, nengunha das súas eivas ten entidade abondo para entorpecer a forza que desprenden as suas páxinas. Mención especial para a sensacional edición de Ponent Mon.

2 comentarios:

Anónimo dixo...

un gran libro, e moi emocionante.

Verémonos na Coruña este ano, logo?

Ollo de Vidro dixo...

¡Alí estaremos!