Ainda que poida parecer outra cousa, a liña America’s Best Comics promovida hai uns anos por Alan Moore, non estaba exenta de riscos. Poucos artistas concitan o favor de crítica e lectores cun grao de unanimidade comparable ó do de Northampton. E sen embargo, a súa explícita intención de arredar temporalmente os seus proxectos máis persoais e adultos para crear unha liña de cómics dirixida ó grande público supuña en boa medida un reto, non só por entrar en competición directa coas grandes editoriais do mainstream norteamericano (anque finalmente a liña ABC sería editada por Wildstorm e, indirecta e imperceptiblemente, por DC), senón ademáis pola evidente dificultade que supón para calquera escritor guionizar ata media ducia de series mensuais. Feitas esas consideracións, transcurridos xa un feixe de anos dende a irrupción inicial de Tom Strong, Top Ten ou a Liga dos Cabaleiros Extraordinarios e pervivindo ainda a liña, anque con periodicidade variable e presenza escasa, pódese dicir que os resultados foron, tanto no comercial como no creativo, claramente satisfactorios.
O caso de Promethea pode ser, a este respecto, paradigmático. Nunha aproximación intuitiva podería pensarse que nos atopamos ante un cómic próximo ó xénero superheroico, con protagonista feminina e a maxia como leit motiv esencial, isto é, unha caste de mistura entre Doutor Estraño e Wonder Woman. E non sendo unha imaxe totalmente distorsionada, o certo é que semellante visión resulta simplista e, por tanto, insuficiente. E é que para Moore, crear un producto asequible non implica absterse de introducir elementos que lle confiran unha certa profundidade. Así, o personaxe de Promethea xurde da irmandade entre imaxinación e maxia, literatura e mito, temas todos eles recurrintes na obra de Moore. O que se presenta como lenda apócrifa remata nun exercicio de metaliteratura (ou metahistorieta), participando da idea apuntada polo autor en From Hell de que a veracidade pode emanar da fantasía e non necesariamente da verdade histórica. E todo o anterior baixo a apariencia dunha aventura pseudo-futurista, fluida e accesible.
Digno de mención resulta igualmente o labor de J.H. Williams III cos lápices. Coñecendo tanto a exhaustividade dos guións de Moore como o seu gusto polas simetrías, é posible que sexa tamén súa boa parte da responsabilidade no que atinxe ó acabado gráfico da serie. Non obstante, o bo gusto de Williams nas espectaculares composicións de páxina e no deseño de criaturas máxicas resulta o complemento idóneo para os guións do inglés, conferíndolle á serie unha imaxe de seu.
Os seis primeiros números da serie orixinal recollidos neste primeiro tomo editado por Norma abondan para constatar a súa sobresaínte calidade. Non está á altura das consabidas obras mestras de Moore (nen pretende estalo), pero si por enriba da meirande parte dos productos do mercado.
Entradas relacionadas
Cousa do Pantano: No pantano
Ningún comentario:
Publicar un comentario