xoves, decembro 15, 2005

Os combates cotiáns

Image hosted by Photobucket.com

Hai en Os combates cotiáns, de Manu Larceret, unha aparente distancia entre a liña gráfica e a argumental. A historia céntrase na crise persoal e artística de Marco, na súa incapacidade para traballar e no seu medo ó compromiso. O tono revela unha certa tristura, ainda que deixa asomar momentos de humor. De aí que o estilo gráfico, decididamente caricaturesco e un tanto desleixado, dé lugar a un notable contraste. O conxunto resulta, nembargantes, homoxéneo e atinado, tendo moito que ver un coloreado básico pero eficaz, cun predominio dos tonos escuros.

Dende moitos pontos de vista, a obra pode ser indiscutible. O traballo de planificación resulta evidente, tanto na estructura da historia coma na súa plasmación gráfica, a trama desenvólvese cun ritmo pausado que lle acae ben á historia e, ó cabo, todo transmite unha sensación melancólica como supoño que era a pretensión do autor. Sen embargo, diría que alén da capacidade narrativa do autor, Os combates... é un cómic que non aporta nada. ¿Cantas historias sobre crises existenciais temos lido xa? ¿Cantas sobre mozos reacios ó compromiso co sexo oposto? A historia do veterano de guerra ¿recolle unha fonda reflexión ou simplemente un lugar común?

Os combates... gañou en 2004 o Premio ó Mellor Álbum do Festival de Angouleme, probablemente o máis prestixioso de Europa. Supoño que esta circunstancia resulta definitiva á hora de emitir un xuizo sobre a obra, tanto no positivo coma no negativo. É probable que, de non ter levado o premio, nunca me tería achegado a esta obra e case seguro que tardaría anos en coñecer ó seu autor. Agora, tamén é certo que un espera dun álbum premiado en Angouleme algo máis do que ofrece Os combates...

Ningún comentario: